Yaşamın gölgesinden
seyrettim kendimi
bir gölge misali
hiçbir şey gerçek değildi
unuttum geçmişi geleceği

Yaşamak istiyorum
hiç durmadan yağan yağmurun
altında ıslanır gibi.
Yaşamak istiyorum
gecede parlayan yıldızlar gibi
gece gibi, gündüz gibi
geçen yılların içinde
zamanı durdurmuş gibi
yaşamak istiyorum...
Ve sormak istiyorum
kendi kendime
yaşam acaba...
Ölümden sonra mı diye.

Senin sevginden
yarın için kurduğum hayalleim.
Yalnızlığım...
Sessizliğim.
Hep senin yüzünden
Bıraktım olduğu yerde her şeyi
yollardayım.
bulmak için seni
Bazen
güneşin batışına doğru koşuyorum
ufkun kızıllığında...

Her şey seni kutsuyor. Sahili, dalgaları, Çelebi Adası’nı düşün. Dans et özgürlüğün içinde. Benim sevgim Kocadon sevgisi. Ta Artemis’ten buraya kadar geldim.

Çok vahşi dalgalarda saadet,
yaklaşmaya korkuyorum.
Bir gölge misali mutluluk,
tutamıyorum.
Sevgi
temiz, saf, Tanrısal,
yetişemiyorum.
Hayat
yaşamak mı,
yoksa yavaş yavaş ölmek mi,
bilemiyorum.

Günaydın…
Çoğu zaman kendimi,
yalnızca kendim hissetmek
istiyorum.
Yalnızca ben,
ben olmak istiyorum.
Sevmek istiyorum,
yalnızca ben,
sevmek istiyorum.
Kendimde olan beni,
bende olan seni
sevmek istiyorum.
Ama en çok,
kendimde olan benden,
bende olan seni
sevmek istiyorum.

Günaydın…
Hiç bitmeyecek bir yolculuğa çıkmışım ben,
bir seyyah gibi.
Kalbim
bu yolculuğun rehberi,
dere tepe düz gidiyoruz
beraber kalbimle.
Buluşmak için her gün,
her yerde
sizin sevginizle.

Günaydın…
Güzel bir sevginin ölümsüzlüğü
var bende
benimle yaşayan.
Bu
sizi seven benim sevgim,
sizin sevginizi
ölümsüz yapan…

Bugün
yağmur yağıyor İstanbul’da.
Ve ben ıslanmak istiyorum
yağan yağmurda.
Sırılsıklam ıslanmak istiyorum
İstanbul sokaklarında.
Kalbim ağlıyor yağmurla beraber,
sizsizliğin sessizliği var
yürüdüğüm parke taşlarında.
Bir sevginin fısıltısı kulaklarımda
yağmurla beraber başlamıştı sanki,
güneşli bir günün sonunda.

Dünden kalan gözyaşlarım,
ağlamadan damlıyordu
bugünün içine.
Gördüğüm rüyaların derinliğinde
boğulmadan,
yeni bir güne başlıyordum
parlak doğan güneşle birlikte.
Ben ve gözyaşlarım
neden ağlıyoruz
güneşin süslediği
kırmızı bir sonbahar gününde?

Seni
karanlık gecelerin içine koydum,
yıldızsın diye.
Seni
sisli gündüzlerin içinde buldum,
güneşsin diye.
Seni kalp atışlarımda duydum,
sevgisin diye.
Yalnızca
seninle sevişmek istedim,
aşksın diye.

Bugün
güneşin ağır ağır batışını
hüzünler doldurarak içime izledim.
Ufkun kırmızılığı
beni terk ederken
karanlığın içinde benimle misin?
Özleminden
efkârlı efkârlı atan kalbim
boşalan şarap kadehleriyle
paylaştı yalnızlığını…
Şarhoşluğumun içinde
benimle misin?

Uzayan gündüzler,
gülümseyen beyaz bulutlar
gökyüzündeki.
Batarken,
ufukta kızaran
güneşin yüzü,
her şey,
bir anda
ilk baharın geldiğini
müjdeler gibiydi.

Gözlerimden
damlayan damlalar
ümitsiz ümitsiz ıslatıyor yanaklarımı.
Ölümsüzlük
çağırıyor kalp atışlarımı.
Seni hissediyorum
tekrar duygularımda.
Ve birden bire
yıldızlar parlıyor
gecenin
ve karanlığın ortasında.

Gözlerin
gözlerimde bir şeyler arıyor.
Gözlerim
gözlerinde bir şeyler arıyor.
Yeni görmüş gibi bakıyorum
her şeye.
Eskilerden uzaklaşmış,
yeniden doğmuş gibi
kendimi arıyorum bende.